Komt er niet voor ons allemaal een punt in ons leven, waarop deze vraag actueel wordt? Het is 2012, het jaar van de verandering, het moment van transformatie en ik zie deze vraag vaker voorbij komen dan eerder. Ik besluit er opnieuw in te duiken om voor mijzelf het antwoord zo duidelijk en helder mogelijk te krijgen. Ooit geloofde ik erin mijn lichaam te zijn.., maar wat een achterhaald idee is dat geworden. Dat betekent, dat ik na mijn geboorte maar een doel zou hebben, namelijk op enig moment doodgaan. Alles wat tussen geboorte en dood zit, zou in het teken van de een (verleden) of de ander (toekomst) staan, maar nooit in het teken van ‘nu’. Dat kan toch niet de bedoeling van leven zijn? Nu is het moment, dat alleen kan worden geleefd als er geen sprake van verleden of toekomst is. Als die zijn uitgewerkt en opgeheven in de zogenaamde vierde dimensie. Dan vallen verleden, heden en toekomst onlosmakelijk samen in dat ene moment ‘nu’.
Hoe raak ik het denken aan verleden en toekomst kwijt? Volgens mij kan dat maar op één manier, namelijk mijn ego tot stilzwijgen brengen. Mijn ego zaait verdeeldheid en houdt mij weg van het ‘nu’. Mijn ego wil mij doen geloven, dat ik bang moet zijn voor de toekomst, voor de dood en dat het verleden onveranderbaar achter mij ligt. Mijn ego voedt mij met angst, twijfel en onzekerheid en gebruikt de stof of mijn lichaam als middel om mij in de ban te houden. Ik gebruik bewust de term ’mijn ego’ om aan te geven, dat mijn ego mij wil laten weten, dan ik anders ben dan jij. ‘Jouw ego’ voert een soortgelijke actie bij jou uit, houdt ons daarmee van elkaar gescheiden en weg uit het nu. Wat vermoeiend en wat zonde!
Ah, hier komt het woord zonde vandaan. Zonde betekent dus eigenlijk jammer. Ook zonde of jammer dat wij de bijbel zoveel en zo vaak niet begrijpen, want daar kunnen wij toch heel veel antwoorden vinden. Niet zoals die wordt uitgelegd in de meeste kerken, maar zoals die geschreven is in de geestelijke of spirituele zin. Wie heeft er vandaag de dag nu zin om die ‘zin’ op te pakken? Ofschoon ik er helemaal geen zin in had, ben ik daar jaren geleden toch mee begonnen. En ja, ik heb veel antwoorden gevonden en de spirituele zin te pakken gekregen, nog niet helemaal, maar wel steeds meer. Zoals Prof. Robbert Dijkgraaf in de uitzending van De Wereld Draait Door op 17 mei van dit jaar liet weten: wij bevatten slechts 4% van de intelligentie van dit universum. Dit betekent, dat er nog steeds 96% te onderzoeken valt en wie weet nog veel meer, want ons universum dijt zich uit en misschien zijn er nog andere universums, waar wij helemaal geen weet van hebben. Wauw, met die wetenschap kunnen we ons voorlopig wel zoet houden. Dan toch maar weer eens kijken in de bijbel; welke antwoorden kan ik daar vinden?
In de Openbaring 22:13 lees ik ‘Ik ben de Alfa, en de Omega, het Begin en het Einde, de Eerste en de Laatste.’ Pff, gelukkig, tenminste nog iets of iemand die het wel weet en kan overzien. Wie of wat is deze ik? Over wie of wat gaat het hier? Ik vind God, niet als stoffelijk ding of lichamelijk persoon, maar als werkzaam mechanisme met de synoniemen Liefde, Waarheid, Leven, Gemoed, Ziel, Geest en Beginsel. Deze Grote Ik Ben spreekt over eenheid, kent geen verleden of toekomst en brengt vrede, harmonie en rust in het eeuwige nu. Er staat ook dat ik zijn beeld of weerspiegeling ben. Als ik één ben met deze Grote Ik Ben, dit enkelvoudig Ego, dat alles omvat, kan ik niet afgescheiden zijn. Dan is er geen ruimte voor een andere vorm, ander ego, gemoed, bewustzijn, geest of ziel, maar geef ik onveranderd uitdrukking aan dat ene Ego, Gemoed, die ene Liefde, Geest en Ziel. En als dat voor mij geldt, geldt dat ook voor jou en alle andere mensen, wezens en ideeën. Zou dit de veelbesproken vijfde dimensie zijn? Bestaat er naast onze zogenaamde stoffelijke gewaarwording met onze lichamelijke zintuigen een andere geestelijke dimensie? Het lijkt erop van wel. Dat betekent, dat ik een alternatief heb om weg te kijken van lichamelijkheid en al het stoffelijke, om mijn geestelijke identiteit te ontdekken. Wat een verlichting, wat een vrijheid! Ik kan het verleden aanvaarden en loslaten en ik hoef niet bang te zijn voor de toekomst. Ik kan mijzelf zijn, accepteren en liefhebben, evenals ik jou kan accepteren en liefhebben zoals je bent. Ik hoef niet meer boos te zijn over de dingen, die ik niet of verkeerd heb gedaan en niet heb begrepen. Ik hoef ook niet bang voor of boos op jou te zijn en kan mijzelf vergeven voor die gedachte. Wij zijn één in wezen en uniek, mooi, verschillend als uitdrukking van de Grote Ik Ben. Het heeft er alle aanschijn van, dat dit de grote waarheid van het eeuwige leven is, die alle andere vraagstukken teniet doet of oplost.
Duidelijker kan ik het nu niet verwoorden, maar wij zullen veranderen, continu een ander bewustzijn hebben en telkens een ander antwoord op ‘Wie of wat ben ik?’ geven, totdat wij het antwoord zijn.
© Maria Elisabeth 2012
Reactie plaatsen
Reacties