Tijdens de coronapandemie werd regelmatig over immuniteit gesproken en zelfs het woord groepsimmuniteit is in dit verband gevallen. Het Latijnse woord ‘immunis’ betekent vrijgesteld en het afgeleide Franse woord ‘immunité’ werd al in de 6de eeuw als rechtsterm gebruikt: vrijstelling van bepaalde plichten of lasten; onschendbaarheid. Pas later ontstond de medische betekenis. Deze betreft het fysieke lichaam: onvatbaarheid voor een infectieziekte of een bepaald vergif; weerstand tegen vreemde stoffen en ziekteverwekkers. Zouden wij niet ook immuun kunnen worden tegen vergiftigende en ziekmakende gedachten?

VRIJHEID is ons geboorterecht! Wij hebben niet alleen het voorrecht, maar ook de verplichting onze vrijheid te koesteren, te beschermen en op te eisen. Jammer genoeg wordt vrijheid ons regelmatig afgenomen, soms brutaal, soms bewust, maar veelal ook onbewust, omdat wij verstrikt raken in ons denken door afkomst, opvoeding, berichtgeving en ervaring, die ons slaaf maken van een gedachte, middel of handeling.

Biochemici vertellen ons dat een gedachte ontstaat als een reeks neuronen in de hersenen wegschieten, waardoor een energiestroom met een bepaald patroon wordt geproduceerd. Maar wat gebeurt er met die energie? Als er geen energie verloren gaat in de kosmos, waar gaat die gedachte-energie dan naar toe? Is het mogelijk dat we, als onze wetenschappelijke instrumenten gevoelig genoeg zouden zijn, de energie van onze gedachten in het universum kunnen opvangen? En nog belangrijker, wat gebeurt er als we onze gedachten bewust gaan sturen?

Vandaag kwamen allerlei vragen en inzichten omtrent vermenigvuldiging in mij op en liet dit onderwerp mij niet met rust. In de encyclopedie vond ik de volgende uitleg over vermenigvuldiging: een vermeerdering tot een veelvoud van het oorspronkelijke aantal; een voortplanting. Het vermenigvuldigen, zoals wij dat in rekensommen op school leren, is een methodiek om te berekenen en te meten. 'Meten is weten'. Hoe zit dat met vermenigvuldiging in de zin van voortplanting? Wat weten wij daarover en krijgen wij te weten door te meten?

Toen ik dit onlangs bij een vriend van mij verkondigde, keek hij mij met grote vragende ogen aan. Hij sputterde tegen en zei, dat geld weliswaar niet altijd gelukkig, maar het leven wel een stuk gemakkelijker maakt. Verder zei hij, dat geld niets voor hem betekent en dat hij het altijd uitgeeft. Feitelijk heeft hij gelijk, maar geld als waardeloos beschouwen, betekent ook dat het nooit iets voor je zal kunnen doen. Je kunt niet op twee gedachten hinken; van de ene kant beweren, dat het jouw leven zou vergemakkelijken en van de andere kant, dat het niets voor je betekent. Dan blijf je ronddraaien in een cirkel van tegenstrijdigheid, die geen oplossing of uitweg zal aanreiken. Sterker nog, het spanningsveld van deze tegenstrijdigheid zal elke oplossing afhouden. 

Wie ziet er graag een bedelaar op straat? Ik niet en ik ben niet de enige. Deze bedelaar appelleert aan mijn geweten: ‘Kijk deze arme man en ik heb het goed.’ ‘Ik had door ongelukkige omstandigheden ook op straat kunnen belanden.’ ‘Vreselijk, ik geef hem gauw een paar muntstukken en dan hoef ik daar niet verder over na te denken.’ Daarmee koop ik mijn geweten af en hoop ik, dat zoiets mij niet zal overkomen.

Onlangs was ik aanwezig op een lezing over zielsverwantschap. Deze was boeiend en interessant, maar er bleef een wezenlijke vraag onbeantwoord. Hoe zijn zielen herkenbaar? Hoe zien die eruit? Hoe communiceren ze? Heeft iemand ooit een ziel in een embryo of uit een lichaam zien gaan? De subjectieve waarnemingen kunnen niet worden gestaafd met wetenschappelijk bewijsmateriaal. Dit leidde mij naar een heel andere sfeer van denken.

Prof. Henry Drummond schrijft in zijn boek Het Hoogste Goed: ‘Overvloedig lief te hebben is overvloedig te leven, en eeuwig lief te hebben is eeuwig te leven. Daarom is het eeuwige leven onoplosbaar verbonden met de liefde.’ En verder schrijft hij: ‘Als een mens niemand of niets meer heeft om lief te hebben, …….dan heeft hij geen reden meer om te leven.’

Komt er niet voor ons allemaal een punt in ons leven, waarop deze vraag actueel wordt? Het is 2012, het jaar van de verandering, het moment van transformatie en ik zie deze vraag vaker voorbij komen dan eerder. Ik besluit er opnieuw in te duiken om voor mijzelf het antwoord zo duidelijk en helder mogelijk te krijgen. Ooit geloofde ik erin mijn lichaam te zijn.., maar wat een achterhaald idee is dat geworden. Dat betekent, dat ik na mijn geboorte maar een doel zou hebben, namelijk op enig moment doodgaan. Alles wat tussen geboorte en dood zit, zou in het teken van de een (verleden) of de ander (toekomst) staan, maar nooit in het teken van ‘nu’. Dat kan toch niet de bedoeling van leven zijn? Nu is het moment, dat alleen kan worden geleefd als er geen sprake van verleden of toekomst is. Als die zijn uitgewerkt en opgeheven in de zogenaamde vierde dimensie. Dan vallen verleden, heden en toekomst onlosmakelijk samen in dat ene moment ‘nu’.