Onlangs was ik aanwezig op een lezing over zielsverwantschap. Deze was boeiend en interessant, maar er bleef een wezenlijke vraag onbeantwoord. Hoe zijn zielen herkenbaar? Hoe zien die eruit? Hoe communiceren ze? Heeft iemand ooit een ziel in een embryo of uit een lichaam zien gaan? De subjectieve waarnemingen kunnen niet worden gestaafd met wetenschappelijk bewijsmateriaal. Dit leidde mij naar een heel andere sfeer van denken.
De opvatting, dat er meerdere zielen zouden zijn, staat voor mij gelijk aan dat er meerdere mensen, ego’s of gemoederen zouden zijn. In het stoffelijk aardbewustzijn is deze stelling ook juist. Daar onderscheiden mensen of zielen zich en wedijveren met elkaar. In dat bewustzijn is zielsverwantschap feitelijk niets anders dan je erkend en herkend te voelen met of bij iemand anders. Evenzogoed kunnen er ook mensen of zielen met elkaar in strijd liggen. Ik vraag mij af, hoe een zielenstrijd eruit ziet? Nergens kan ik feitelijk bewijs vinden over de toedracht van een zielenstrijd. De betekenis van zielenstrijd in het woordenboek is innerlijke strijd, gemoedsstrijd en dat duidt op een enkelvoudig principe van ziel.
Klopt het uitgangspunt wel? Lopen wij in het stoffelijk aardbewustzijn met meervoudigheid niet altijd vast? Zullen er niet altijd vragen onbeantwoord blijven? Deze onbeantwoorde vragen leiden tot angst, twijfel en onzekerheid over ons bestaan, over ons leven en de dood. Dit bewustzijn laat ons in cirkels ronddraaien en houdt ons af van ware herkenning.
Wat, als wij in plaats van meervoud, uitgaan van enkelvoud? Stel, er is maar één ziel. Dan kunnen wij ook zeggen, dat er maar één mens en één ego is. Als wij kunnen aannemen, dat wij de weerspiegeling of uitdrukking van die ene ziel zijn, ontstaat een heel ander perspectief. De oneindig grote ziel drukt zich op oneindig veel manieren uit in leven, liefde, schoonheid, harmonie en rust. Wij geven uitdrukking aan het begrip of de idee ‘mens’. Evenals de zon zich niet laat zien in meerdere zonnen, maar in zonnestralen, zo is het ook met de mens of ziel. Wij zijn de uitstralingen van die ene Ziel; in wezen gelijk, maar in uitdrukking oneindig mooi en verschillend. Zonnestralen vechten niet met elkaar over wie de mooiste is, wie waarheen mag stralen… en zeggen niet: ‘Ik wil niet naast jou stralen!’ Als dit uitgangspunt ook voor ons geldt, vervallen alle aanspraken van egoïsme, jaloezie, haat, nijd, wraak en afgunst. Dan kunnen we zonder strijd in perfecte harmonie met elkaar omgaan, elkaar liefhebben, respecteren en laten zijn. Die ander is dan een spiegelbeeld van onszelf. Als wij naar de ander kijken, zien wij onszelf. Als wij naar de ander wijzen, bedoelen wij onszelf.
Stel je voor, dat iedereen die in jouw leven een rol speelt als ouder, kind, broer, zus, partner, collega, vriend, buurman of kennis, de uitstraling van diezelfde Ziel is. Dan zijn we allemaal zielsverwanten. Ik kan mij voorstellen, dat dit in eerste instantie weerstand oproept, maar als wij bereid zijn hierop voort te borduren, ontstaan opzienbarende onthullingen. Stel, dat die oneindig grote ziel alle uitstralingen volledig bestuurt en controleert, waarbinnen iedereen zijn eigen rol en taken heeft om een bijdrage te leveren aan het grote geheel. Dan hoeven en kunnen wij daar niets meer aan toe- of afdoen. Dan maken wij onszelf belachelijk door te proberen anderen te laten zien of zijn, hoe wij vinden dat zij moeten zien of zijn. Die anderen zijn in ons leven gekomen om ons op harde of zachte wijze erop te attenderen, dat wij zielsverwanten zijn. Zelfs die broer of zus, die in het gezin zoveel ellende heeft veroorzaakt, is jouw zielsverwant. Op zielsniveau heeft hij of zij zich bereid verklaard deze rol op zich te nemen, deze taak te vervullen voor de groei van iedereen. Door onze verschillende rollen en taken, zullen wij met de één meer en met de ander minder van doen hebben, met de één beter klikken dan met de ander, maar dat alles maakt deel uit van ons grote plan. Het begrip tweelingziel krijgt hier een volledige andere betekenis. Het vinden van de tweelingziel is het moment, dat wij onze eenheid herkennen met die ene ziel.
Het gaat nooit over de ander, het gaat alleen over onszelf. Wij hoeven alleen verantwoordelijkheid te nemen voor onze eigen gedachten en handelingen. Elk verwijt of oordeel over een ander, elke claim op een ander is een uiting van onvermogen over onszelf. Wij zijn vrij en gelijk. Niemand is meer dan de ander en niemand kan een ander bezitten of pijn doen, tenzij dit in de individuele of collectieve gedachte wordt toegelaten. Door dit niet toe te laten, kunnen op wereldniveau oorlogen worden opgelost en krijgen politieke spelletjes geen kans van slagen. Op den duur wordt alles transparant, rein en zuiver.
Deze wijze van denken is sluitend en geeft antwoord op alle vragen. Ze brengt vrede en rust onder de mensen of zielen. Door iedereen als jouw zielsverwant te herkennen, ontstaan mooie ontknopingen in moeilijke relaties, ontstaan mooie nieuwe ontmoetingen, die je anders geen kans zou geven.
© Maria Elisabeth 2013
Reactie plaatsen
Reacties