Gewetensmanipulatie

Wie ziet er graag een bedelaar op straat? Ik niet en ik ben niet de enige. Deze bedelaar appelleert aan mijn geweten: ‘Kijk deze arme man en ik heb het goed.’ ‘Ik had door ongelukkige omstandigheden ook op straat kunnen belanden.’ ‘Vreselijk, ik geef hem gauw een paar muntstukken en dan hoef ik daar niet verder over na te denken.’ Daarmee koop ik mijn geweten af en hoop ik, dat zoiets mij niet zal overkomen.

Hetzelfde geldt voor de vele collectantes, die tegenwoordig het hele jaar door langs de deur komen: ‘Heeft u nog iets over voor de …stichting of voor het …fonds?’ We hebben allemaal wel iets over, daar gaat het niet om. Wat gebeurt er op het moment, dat ik de deur open doe en deze vraag gesteld krijg? Allereerst voel ik weerstand door de inbreuk op mijn bezigheden. Ik kijk de collectant geïrriteerd aan, maar dan verzacht mijn blik. Ik realiseer mij, dat zij helemaal vrijwillig haar tijd opoffert om langs deuren te gaan voor een zogenaamd goed doel, waar zij in gelooft. Ik moet niet zeuren. Ik kan per slot van rekening gaan en staan waar ik wil en doen waar ik zin in heb. Die arme slachtoffers, waarvoor het fonds of de stichting collecteert, kunnen dat niet. Ik ben bevoorrecht en waarom? Omdat ik geluk heb gehad of omdat ik op de juiste plaats, juiste tijd en juiste omgeving ben geboren? Dat had ook anders gekund. Dan word ik aan al die enge ziektes herinnerd, waaraan ik helemaal niet wil denken. Hoe kan ik mij daartegen beschermen? Door geld te deponeren in de collectebus? Al deze gedachten gaan in een fractie van een seconde door mijn hoofd en voor ik het weet, pak ik mijn portemonnee om gauw een paar muntstukken in de bus te werpen. Daarna doe ik opgelucht de deur weer dicht en kan verder gaan met mijn bezigheden.

Veel organisaties, stichtingen en fondsen hebben uitgekiende marketing programma’s om handig op ons geweten in te spelen. Mede-lotgenote en columniste van het Parool, Karin Spaink geeft veel kritiek op Pink Ribbon en terecht, maar wat is de oplossing? Hoe kunnen wij aan gewetensmanipulatie ontkomen en er voor slachtoffers zijn?

Wij helpen slachtoffers niet door medelijden te betuigen en beschermen onszelf niet door ons geweten af te kopen. Daar is meer voor nodig. Allereerst moeten wij naar onze angsten durven kijken, bereid zijn die aan een kritisch onderzoek te onderwerpen en open staan voor nieuwe inzichten. Elke ziekte gedijt op angst. Dit wordt nog eens versterkt door de medische wetenschap en farmaceutische industrie, die wel oplossingen hebben, vaak met allerlei nare bijwerkingen, maar geen garantie geven. Er wordt ononderbroken onderzoek gedaan, maar dat resulteert niet in garanties of zekerheden. Geeft de eerste behandelmethode niet het gewenste resultaat te zien, wordt een andere methode voorgesteld. Dit herhaalt zich tot alle behandelmethodes zijn uitgeput. Als er dan nog steeds geen verbetering heeft plaatsgevonden, wordt de mens, patiënt of het slachtoffer opgegeven. Ondanks alle goede bedoelingen een trieste balans voor ongeveer 2000 jaar medische wetenschap.

Door deze onzekerheid heeft zich individueel en collectief angst in ons bewustzijn of onderbewustzijn genesteld. Dit is feitelijk angst om dood te gaan. Het is paradox, want de ziekte leeft juist van deze angst. Wat betekent doodgaan? Daar zijn verschillende antwoorden op mogelijk. Enerzijds het achterlaten van een stoffelijk lichaam, het opgeven van een aards bestaan en anderzijds het verder leven in geest. Dit laatste wordt niet door iedereen bevestigd of verdedigd. Er zijn geen bewijzen aan te voeren, dat het wel of niet zo is. De keuze ligt bij onszelf. Alvorens ik kies, vraag ik mij af: Wat is een leven in geest? Ik kom tot een groot scala aan mogelijke antwoorden, die geen van allen met stoffelijk bewijsmateriaal kunnen worden onderbouwd. Hier treedt dus een patstelling op, waarbij mijn keuze alleen bepaalt, hoe het afloopt. Als ik een leven in geest erken, neemt dat in ieder geval de angst voor een mogelijk einde van een stoffelijk bestaan weg.

Het wegnemen van deze angst heeft al voor menigerlei genezing gezorgd. Misschien kan daaruit zelfs de werking van placebo worden verklaard. In ieder geval helpt het de gezondheid te behouden en te herstellen. Zodra de angst van een ziektebeeld wegvalt, verandert dat beeld om zelfs tot niets te kunnen oplossen. Daarop voortbordurend kan dus de conclusie worden getrokken, dat als een ziektebeeld uit de gedachten is verbannen, deze ziekte ophoudt te bestaan. Stel je eens voor wat dat op wereldniveau zou betekenen. Kunnen wij alle gedachten oprecht vrijmaken van angst voor ziekte? Wat is daarvoor nodig? Daarnaar op zoek te gaan, is een levenstaak, iedereen voor zichzelf. In ieder geval zal het voor positieve invloed op de gezondheid van de wereldbevolking zorgen, maar ook een negatieve impact hebben op de omzetten van de farmaceutische industrie en geldwerving van stichtingen en fondsen. 

Hoe vreselijk, akelig en ellendig een situatie ook is, hoe werkelijk die mag lijken, laat je niet meesleuren in een neerwaartse gedachtespiraal. Kijk met mededogen en medeleven naar jezelf en anderen en houdt vast aan een gezond beeld. Daarmee doe je meer voor jezelf en medemens dan medelijden betuigen en geld geven. Er is natuurlijk niets mis met eten en drinken of andere hulp geven aan diegenen, die dat nodig hebben, maar evenzo nodig zijn onze opbouwende gedachten. Houdt geduldig vast aan dat alles goed is, zodat het goede zichtbaar kan worden.

© Maria Elisabeth 2013